ΔΡΟΜΟΠΑΙΔΑ
Κάθε δωδεκάτη Απριλίου (12/4), από το 2011 και μετά, έχει καθιερωθεί η παγκόσμια ημέρα για τα «παιδιά των δρόμων». Πόσο γελοίο μπορεί να είναι όλο αυτό; Πόση υποκρισία μπορεί να αντέξει πια η συνείδηση μας; Πάρα πολύ ακόμη. Είναι η απόλυτη παραδοχή της αποτυχίας των κοινωνιών μας και των οικονομικών μας μοντέλων η καθιέρωση αυτής της μέρας.Τα παιδιά των δρόμων. Τα παιδιά της εγκατάλειψης δηλαδή.
Έχετε ποτέ αναλογιστεί τι σημαίνει εγκατάλειψη; Τι σημαίνει για ένα παιδί να μένει μόνο του και να αναγκάζεται να κάνει όλα αυτά που κάνουν όλους εμάς τους μεγάλους να λυγίζουν καθημερινά, με σκοπό την επιβίωση; Έχετε σκεφτεί ποτέ πως φαντάζει ο κόσμος από το ύψος του 1,40 ή του 1,50;
Μπορείτε να φανταστείτε πως είναι να εργάζεται ένα παιδί σε μια «δουλειά» όπως αυτή στα φανάρια και το πλύσιμο των παραθύρων; Μπορείτε να διανοηθείτε πως είναι να ξεκινάς τη μέρα σου και να πρέπει να παλέψεις για το καθημερινό σου γεύμα; Αν το βρεις. Αν το καταφέρεις. Και βέβαια όπως το καταφέρεις.
Οι παγκόσμιες ημέρες, δυστυχώς, είναι ένα ακόμη βολικό ξέπλυμα μιας κοινωνίας που έχει παραδοθεί στον ανταγωνισμό, στο κέρδος και στην μηδενική απαίτηση για κοινωνική συνοχή.
«Δουλειά και χαμαλίκι και βρώμα κι απλυσιά, μαζεύτηκαν οι λύκοι, να μπουν στην εκκλησιά.
Κοιμάμαι στο χαλίκι, χορταίνω από βρισιά, και μ’ έχει σαν σκουλήκι,του κόσμου η μπαμπεσιά.»
Τα «Λουστράκια", των Νίκου Γκάτσου και Μάνου Χατζιδάκι τα λένε όλα για τα παιδιά του δρόμου!
Και σήμερα έχει τέτοια παιδιά και είναι πολλά.Παράλογα πολλά παιδιά αν σκεφτεί κανείς τον πλούτο που υπάρχει. Δεν κάνουν μόνο το λουστράκο, αλλά πολλά επαγγέλματα δύσκολα.
Οι δρόμοι δεν κάνουν παιδιά. Οι άνθρωποι παρατάνε τα παιδιά στο δρόμο.
Τα παιδιά δεν έχουν επιλέξει να είναι στο δρόμο.
Τα παιδιά στο δρόμο δεν είναι χάπενινγκ, ούτε ένα εξωτικό γεγονός.
Είναι παιδιά που δε θα ζήσουν ποτέ σαν παιδιά. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να μην είναι παιδί; Ούτε το παιδί το ξέρει. Το μαθαίνει με πολύ σκληρό τρόπο όταν μεγαλώσει.
Τα σημάδια αυτά δεν κλείνουν ποτέ…