ΡΥΘΜΟΣ...

Ήταν μεσημέρι στην Πατησίων, έξω από το Μουσείο. Φανάρι κόκκινο, ζέστη, καταμεσήμερο. Στο παπί μου, λόγω έλλειψης ηχοσυστήματος σφυρίζω ή χτυπώ τα χέρια μου στο ρυθμό, πάνω στο κοντέρ και το φανάρι του παπιού. Δίπλα μου ένα τρόλεϊ γεμάτο. 

Ξαφνικά βλέπω ένα χαμογελαστό πρόσωπο να με κοιτάει. Φως. Είναι ένα κοριτσάκι, μελαμψό, προσφυγάκι, που με κοιτάζει και χαμογελάει. Ξαφνικά συντονίζεται στο ρυθμό των δαχτύλων μου και χορεύει κουνώντας τους ώμους τους. Η χαρά της ζωής είναι αυτή. Να μπορείς να συντονιστείς με αυτό που δεν είναι σαν εσένα. Το όμορφο εξ άλλου είναι παντού. 

Γεια σου μικρό μου χαμόγελο. Πάντα θα σε θυμάμαι. 

Υγ:Το τραγούδι που σφύριζα και έπαιζα με τα δάχτυλα ήταν το, Lonely boy των Black Keys.